مقایسه ی تحریک پذیری نورون های هیپوکمپ در مراحل موضعی و عمومی تشنج های ایجاد شده به روش کیندلینگ در موش صحرایی

زمینه و هدف: کیندلینگ آمیگدال با تغییر در ویژگی­های الکتروفیزیولوژیک سلول­های هرمی ناحیه­ی ca1هیپوکمپ همراه است. اما به­درستی مشخص نیست که بروز این تغییرات در طی روند کیندلینگ آمیگدال از چه زمانی و در کدام مرحله تشنجی رخ می­دهد. بنابراین، در این تحقیق ویژگی­های الکتروفیزیولوژیک نورون­های هرمی ناحیه­ی ca1 هیپوکمپ به دنبال کیندلینگ موضعی آمیگدال، بررسی و با تغییرات ایجاد شده در کیندلینگ کامل مقایسه شد. مواد و روشها: حیوانات با روش کیندلینگ سریع با اعمال پالس­های مربعی 1 میلی ثانیه­ای، فرکانس 50 هرتز، 12 بار در روز، به مدت 3 ثانیه و با فواصل 5 دقیقه­ای تحریک می­شدند. در یک گروه از حیوانات با مشاهده­ی مرحله­ی 2 تشنج (گروه کیندلینگ موضعی) و در گروهی دیگر با مشاهده مرحله­ی 5 تشنج (کیندلینگ کامل) تحریکات متوقف و 24 ساعت بعد ویژگی­های الکتروفیزیولوژیک نورون­های ناحیه  ca1هیپوکمپ به روشwhole-cell patch clampبررسی شد. یافته­ها: نتایج حاصل از کیندلینگ آمیگدال نشان داد شاخص سازش، رئوباز، زمان تاخیری تا وقوع اولین پتانسیل عمل و دامنه­ی هیپرپلاریزاسیون متعاقب در گروه کیندلینگ موضعی و کیندلینگ کامل نسبت به گروه کنترل به طور معناداری، کاهش و تعداد پتانسیل عمل افزایش یافت. نتیجه­گیری: نتایج این تحقیق نشان می­دهند با وجود این­که گروه کیندلینگ موضعی نسبت به گروه کیندلینگ کامل تحریکات کمتری دریافت می کند، اما همانند گروه کیندلینگ کامل، ویژگی های الکتروفیزیولوژیک نورون های هرمی ناحیه­ی ca1 هیپوکمپ را تغییرداده و باعث افزایش تحریک پذیری این نورون ها می­شود.